مرا این پایین تنها نگذارید!

عیب جویی یکی از بیماری های اخلاقی است و منشأ آن احساس حقارت است. کسانی که به این خوی زشت مبتلا هستند خودشان یک یا چند عیب طبیعی یا اجتماعی دارند و در باطن احساس خواری و حقارت می‏کنند. می‏خواهند با نشر دادن عیب های دیگران عیب های خود را بپوشانند، ذلت خویش را کاهش دهند و ضعفی را که در باطن دارند تا اندازه ای جبران نمایند. علل و عوامل متعدد و عیوب و نقایص مختلف می‏تواند مایه احساس حقارت شود و افراد را به عیب جویی از مردم وادار سازد.بعضی بر اثر اخلاق بد و اعمال زشتی که دارند در جامعه بدنام شده اند و مردم آنان را با دیده بی اعتنایی و تحقیر نگاه می‏کنند. این گروه اگر بخواهند می‏توانند با مجاهده و کوشش، خود را اصلاح کنند، عیوب و نقایصی را که دارند بر طرف سازند. ولی بسیاری از اینان به جای خود سازی و پاک کردن نفس، دنبال عیب های دیگران می‏روند، در اخلاق این و آن سرک می‏کشند تا شاید کسی شبیه خود پیدا کنند و آنها را به رخ مردم بکشند و بدین وسیله از زشتی عمل خود کم کنند و کمی نگاه جامعه را از خود دور کنند و به سمت آنان بچرخانند.حضرت علی -علیه السلام- می‏فرمایند:کسانی که دارای عیوب و نقایصی هستند، دوست دارند عیوب مردم را شایع کنند تا راه عذرشان توسعه یابد و با احتجاج به عیوب دیگران، اعتراض مردم را نسبت به خود کاهش دهند.