کمیل

بسْم الله الْرحْمن الْرحیمْکمیل یکی از یاران مخلص امیرالمومنین است ، می گوید :از امیرالمومنین (ع ) پرسیدم ، انسان گاهی گرفتار گناه می شود و به دنبال آن از خدا آمرزش می خواهد ، حد آمرزش خواستن چیست ؟فرمود :حد آن توبه کردن است .کمیل : همین مقدار ؟امام (علیه السلام ) نه !کمیل : پس چگونه است ؟امام : هرگاه بنده گناه کرد ، با حرکت دادن بگوید استغفرالله .کمیل : منظور از حرکت دادن چیست ؟امام : حرکت دادن دو لب و زبان ، به شرط این که دنبال آن حقیقت نیز باشد .کمیل : حقیقت چیست ؟امام : دل او پاک باشد و در باطن تصمیم بگیرد و به گناهی که از آن استغفار کرده باز نگردد .کمیل : اگر این کارها را انجام دادم از استغفار کنندگان هستم ؟امام : نه !کمیل چرا ؟امام : برای این که تو هنوز به اصل آن نرسیده ای .کمیل : پس اصل و ریشه استغفار چیست ؟امام : انجام دادن توبه از گناهی که از آن استغفار کردی و ترک گناه . این مرحله ، اولین درجه عبادت کنندگان است .به عبارت دیگر ، استغفار اسمی است که شش معنی دارد؛1- پشیمانی از گذشته .2- تصمیم بر بازنگشتن بدان گناه به هیچ وجه . (تصمیم بر این که گناهان گذشته را هیچ وقت تکرار نکنی ) .3- پرداخت حق همه انسانها که به او بدهکاری .4- ادای حق خداوند در تمام واجبات .5- از بین بردن (آب کردن ) هر گونه گوشتی که از حرام بر بدنت روییده است ، به طوری که پوستت به استخوان بچسبد سپس گوشت تازه میان آنها بروید .6- به تنت بچشانی رنج طاعت را ، چنانچه به او چشانیده ای لذت گناه را .در این صورت توبه حقیقی تحقق یافته و انسان از توبه کنندگان به شمار می رود

هفت مصیبت بزرگ است که باید از آنها به خدا پناه ببریم

بسْم الله الْرحْمن الْرحیمْامیرالمومنین علی (علیه السلام ) روز جمعه در کوفه سخنرانی زیبایی کرد ، در پایان سخنرانی فرمود :ای مردم ! هفت مصیبت بزرگ است که باید از آنها به خدا پناه ببریم :1- عالمی که بلغزد .2- عابدی که از عبادت خسته گردد .3- مومنی که فقیر شود .4- امینی که خیانت کند .5- توانگری که به فقر در افتد .6- عزیزی که خوار گردد .7- فقیری که بیمار شود .در این وفت مردی بر خواست ، عرض کرد :یا امیرالمومنین ! خداوند در قرآن می فرماید : ((ادعونی استجب لکم )) :مرا بخوانید ، دعا کنید ، تا دعایتان را مستجاب کنم .اما دعای ما مستجاب نمی شود ؟حضرت فرمود : علتش آن است که دلهای شما در هشت مورد صاف نیست :یک : این که خدا را شناختید ، ولی حقش را آن طور که بر شما واجب بود به جا نیاوردید ، از این رو آن شناخت به درد شما نخورد .دو : به پیغمبر خدا ایمان آوردید ولی با دستورات او مخالفت کردید و شریعت او را از بین بردید ! پس نتیجه ایمان شما چه شد ؟سه : قرآن را خواندید ولی به آن عمل نکردید و گفتید :قرآن را به گوش و دل می پذیریم اما با آن به مخالفت برخواستید .چهار : گفتید ما از آتش جهنم می ترسیم در عین حال با گناهان و معاصی به سوی جهنم می روید .پنج : گفتید ما از آتش جهنم می ترسیم در عین حال با گناهان و معاصی به سوی جهنم می روید .پنج : گفتید به بهشت علاقه مندیم اما در تمام حالات کارهایی انجام می دهید که شما را از بهشت دور می سازد . پس علاقه و شوق شما نسبت به بهشت کجاست ؟شش : نعمت خدا را خوردید ، ولی سپاسگزاری نکردید .هفت : خداوند شما را به دشمنی با شیطان دستور داده و فرمود :((ان الشیطان لکم عدو فاتخذوه عدوا)) : شیطان دشمن شماست ، پس شما او را دشمن بدارید ! به زبان با او دشمنی کردید ولی در عمل به دوستی با او برخاستید .هشت : عیبهای مردم را در برابر دیدگانتان قرار دادید و از عیوب خود بی خبر ماندید (نادیده گرفتید) و در نتیجه کسی را سرزنش می کنید که خود به سرزنش سزاوارتر از او هستید .با این وضع چه دعایی از شما مستجاب می شود ؟ در صورتی که شما درهای دعا و راههای آن را بسته اید . پس از خدا بترسید و عملهایتان را اصلاح کنید و امر به معروف کنید و نهی زا منکر نمایید تا خداوند دعاهایتان را مستجاب کند

امید است ما نیز پیش از فرا رسیدن مرگ در فکر نجات خویشتن باشیم

بسْم الله الْرحْمن الْرحیمْبه امام علی (علیه السلام ) خبر رسید معاویه تصمیم دارد با لشکر مجهز به سرزمین های اسلامی حمله کند .علی (علیه السلام ) برای سرکوبی دشمنان از کوفه بیرون آمد و با سپاه مجهز به سوی صفین حرکت کردند . در سر راه به شهر مداین (پایتخت پادشاهان ساسانی ) رسیدند و وارد کاخ کسری شدند .حضرت پس از ادای نماز با گروهی از یارانش مشغول گشتن ویرانه های کاخ انوشیروان شدند و به هر قسمت کاخ که می رسیدند کارهایی را که در آنجا انجام شده بود به یارانش توضیح می دادند به طوری که باعث تعجب اصحاب می شد و عاقبت یکی از آنان گفت :یا امیرالمومنین ! آنچنان وضع کاخ را توضیح می دهید گویا شما مدتها اینجا زندگی کرده اید !در آن لحظات که ویرانه های کاخها و تالارها را تماشا می کردند ، ناگاه علی (علیه السلام ) جمجمه ای پوسیده را در گوشه خرابه دید ، به یکی از یارانش فرمود :او را برداشته همراه من بیا !سپس علی (علیه السلام ) بر ایوان کاخ مداین آمد و در آنجا نشست و دستور داد طشتی آوردند و مقداری آب در طشت ریختند و به آورنده جمجمه فرمود : آن را در طشت بگذار . وی هم جمجمه را در میان طشت گذاشت .آنگاه علی (علیه السلام ) خطاب به جمجمه فرمود :ای جمجمه ! تو را قسم می دهم ! بگو من کیستم و تو کیستی ؟جمجمه با بیان رسا گفت :تو امیرالمومنین ، سرور جانشینان و رهبر پرهیزگاران هستی و من بنده ای از بندگان خدا هستم .علی (علیه السلام ) پرسید :حالت چگونه است ؟جواب داد :یا امیرالمومنین ! من پادشاه عادل بودم ، نسبت به زیر دستان مهر و محبت داشتم ، راضی نبودم کسی در حکومت من ستم ببیند ، ولی در دین مجوسی (آتش پرستی ) به سر می بردم . هنگامی که پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم به دنیا آمد کاخ من شکافی برداشت ، آنگاه به رسالت مبعوث شد . من خواستم اسلام را بپذیرم ولی زرق و برق سلطنت مرا از ایمان و اسلام بازداشت و اکنون پشیمانم .ای کاش که من هم ایمان می آوردم و اینک از بهشت محروم هستم و در عین حال به خاطر عدالت از آتش دوزخم هم در امانم .وای به حالم ! اگر ایمان می آوردم من هم با تو بودم . ای امیرالمومنین و ای بزرگ خاندان پیامبر !سخنان جمجمه پوسیده انوشیروان به قدری دل سوز بود که همه حاضران تحت تاءثیر قرار گرفته با صدای بلند گریستند . (65)امید است ما نیز پیش از فرا رسیدن مرگ در فکر نجات خویشتن باشیم .

تصاوی گرافیکی امام علی(ع)

بسْم الله الْرحْمن الْرحیمْروزی حضرت علی (علیه السلام ) مشاهده نمود زنی مشک آبی به دوش گرفته و می رود . مشک آب را از او گرفته و به مقصد رساند؛ ضمنا از وضع او پرسش نمودمزن گفت :علی بن ابی طالب همسرم را به ماءموریت فرستاد و او کشته شد و حال چند کودک یتیم برایم مانده و قدرت اداره زندگی آنان را ندارم . احتیاج وادارم کرده که برای مردم خدمتکاری کنم .علی (علیه السلام ) برگشت و آن شب را ناراحتی گذراند . صبح زنبیل طعامی با خود برداشت و به طرف خانه زن روان شد . بین راه ، کسانی از علی (علیه السلام ) درخواست می کردند زنبیل را بدهید ما حمل کنیم .حضرت می فرمود :- روز قیامت اعمال مرا چه کسی به دوش می گیرد ؟به خانه آن زن رسید و در زد . زن پرسید :کیست ؟حضرت جواب دادند :- کسی که دیروز تو را کمک کرد و مشک آب را به خانه تو رساند ، برای کودکانت طعامی آورده ، در را باز کن !- خداوند از تو راضی شود و بین من و علی بن ابیطالب خودش حکم کند .حضرت وارد شد ، به زن فرمود :- نان می پزی یا از کودکانت نگهداری می کنی ؟زن گفت :- من در پختن نان تواناترم ، شما کودکان مرا نگهدار !زن آرد را خمیر نمود . علی (علیه السلام ) گوشتی را که همراه آورده بود کباب می کرد و با خرما به دهان بچه ها می گذاشت .با مهر و محبت پدرانه ای لقمه بر دهان کودکان می گذاشت و هر بار می فرمود :فرزندم ! علی را حلال کن ! اگر در کار شما کوتاهی کرده است .خمیر که حاضر شد ، علی (علیه السلام ) تنور را روشن کرد . در این حال ، صورت خویش را به آتش تنور نزدیک می کرد و می فرمود :- ای علی ! بچش طعم آتش را ! این جزای آن کسی است که از وضع یتیمها و بیوه زنان بی خبر باشد .اتفاقا زنی که علی (علیه السلام ) را می شناخت به آن منزل وارد شد .به محض اینکه حضرت را دید ، با عجله خود را به زن صاحب خانه رساند و گفت :وای بر تو ! این پیشوای مسلمین و زمامدار کشور ، علی بن ابی طالب (علیه السلام ) است .زن که از گفتار خود شرمنده بود با شتاب زدگی گفت :- یا امیرالمومنین ! از شما خجالت می کشم ، مرا ببخش !حضرت فرمود :- از اینکه در کار تو و کودکانت کوتاهی شده است ، من از تو شرمنده ام

آیا کسی که هدایت به حق می کند برای رهبری شایسته تر است ؟ و یا آن کس که هدایت نمی شود نگر هدایتش کند ؟ شما را چه می شود ؟ چگونه داوری می کنید ؟

بسْم الله الْرحْمن الْرحیمْپس از رحلت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم مردی را که شراب خورده بوود به نزد ابوبکر آوردند ، خلیفه از وی پرسید : آیا شراب خورده ای ؟ او جواب اد : بلی . ابوبکر گفت : چرا شراب خورده ای ، در حالی که حرام است ؟ آن مرد گفت : اگر می دانستم که شراب حرام است لب به آن نمی زدم . در حالی که جمعیت زیادی این صحنه را تماشا می کردند ، خلیفه از حکم مساءله عاجز مانده ، و دست به سوی عمر دراز کرد !عمر گفت : این مساءله از معضلات است و چاره اش ، ابوالحسن امیرالمومنین ، است !ابوبکر خطاب به غلامش گفت : برو علی را حاضر کن ، ولی عمر گفت : سزاوار نیست علی را بیاوریم ، اجازه دهید ما به منزل او برویم .آنان همراه حضرت سلمان به خانه علی آمده ، و جریان را ابلاغ نمودند ، حضرت فرمود چاره کار این است که او را در بازار و کوچه بگردانید ، و از مهاجرین و انصار جویا شوید ، که آیا کسی حکم تحریم شراب را به وی گفته است ؟ اگر حکم تحریم به گوش او نرسیده باشد ، او را آزاد کنید .خلیفه به دستور علی (علیه السلام ) عمل کرد ، چون کسی شهادت نداد ، وی را مرخص نمودند ، بدون این که بر وی حد بزنند .سلمان می گوید : من به علی (علیه السلام ) گفتم : خوب آنان را ارشاد نمودی ، حضرت جواب داد :خواستم حکم آیه سی و پنج سوره یونس را در مورد خود و آنان بار دیگر مورد تاءکید قرار دهم که می فرماید :((آیا کسی که هدایت به حق می کند برای رهبری شایسته تر است ؟ و یا آن کس که هدایت نمی شود نگر هدایتش کند ؟ شما را چه می شود ؟ چگونه داوری می کنید ؟

قسم به خدا یا امیرالمومنین (علیه السلام ) که این کار را غیر از من و مادرم کسی نمی دانست

بسْم الله الْرحْمن الْرحیمْوقتی که امام (علیه السلام ) به کوفه رسید ، جوانی از اصحابش رغبت به نکاح کرد تا زنی را تزویج نماید . روزی آن حضرت ، نماز صبح را گزارده ، به یک فرمود : برو به فلان موضع که آنجا مسجدی است و بر یک جانب آن مسجد ، خانه ای است که مرد و زنی در آنجا صدا بلند کرده اند ، هر دو را نزد من بیاور .آن مرد رفته ، زن و مرد را به نزد حضرت آورد ، حضرت فرمود : امشب نزاع شما به درازا کشید ؟ جوان گفت : یا امیرالمومنین (علیه السلام ) ! من این زن را خواستم و تزویج کردم ، چون شب زفاف شد در خلوت در نفس خود نفرتی از او مانع نزدیکی شد ، و اگر توانایی داشتم در شب ، او را بیرون می کردم ، پس او غضبناک شد و میان ما درگیری شد تا این وقت که ماءمور شما ما را به حضور شما دعوت کرد .حضرت به حضار مجلس گفت : بعضی سخنان را نتوان در میان عموم گفت لذا شما بیرون روید . وقتی همه رفتند حضرت به آن زن گفت ، این جوان را می شناسی ؟ گفت : نه ، یا امیرالمومنین !حضرت امیر فرمود : اگر من خبر دهم چنان چه او را بشناسی ، منکر نمی شوی ؟ گفت : نه ، یا امیرالمومنین (علیه السلام ) فرمود : تو دختر فلان کس نیستی ؟ گفت : بلی ، فرمود : تو را پسر عمویی نبود که به هم میل و رغبت داشتید ؟ گفت : بلی ؛ فرمود : پدر تو ، تو را از او منع نمی کرد و او را از نزد خود اخراج نکرد ؟ گفت آری ؛ فرمود : فلان شب به خاطر کاری بیرون رفتی ، و پسر عمویت به اکراه با تو نزدیکی کرد و تو از او حامله شدی و پنهان از مادرت می داشتی و عاقبت مادرت اطلاع یافت ، از پدرت پنهان می داشتید ، و چون وضع حمل تو نزدیک شد مادر ، تو را در شب از خانه بیرون برد ، و تو در فلان جا وضع حمل نمودی و آن کودک را که متولد شد در جامه ای پیچیده و در خارج دیوار در جایی که قضای حاجت می کردند گذاشتید ، سگی آمد او را ببویدو تو ترسیدی که سگ او را بخورد ، سنگی انداختی و بر سر آن طفل آمد و شکست ، و تو و مادرت بر سر کودک رفتید و مادرت از جامه خود پارچه ای جدا کرد و سر او را بست ، بعد از آن ، او را گذاشتید و راه خود گرفتید و دیگر ندانستید که حال او چه شد .دختر چون اینها را از آن حضرت شنید ساکت شد . حضرت فرمود : به حق سخن گو ، دختر گفت : بلی ؛ قسم به خدا یا امیرالمومنین (علیه السلام ) که این کار را غیر از من و مادرم کسی نمی دانست ؛ حضرت فرمود : خداوند ذوالجلال ، مرا بر این کار مطلع ساخت و بعد فرمود : چون شما او را گذاشتید ، در صبح آن شب بنو فلان آمدند او را برده و تربیت کردند تا بزرگ شد و با اینها به کوفه آمد و آن کودک ، این مرد است که تو را خواست تزویج کند .اکنون پسر تو است و به جوان گفت : سرت را بگشا چون گشود ، اثر شکستگی بر سر او ظاهر بود؛ آنگاه فرمود : حق تعالی از آن چه بر او حرام بود نگاه داشت ، فرزند خود را بگیر و برو که در میان شما ازدواج نیست .

واعمراه ، لولا علی لهلک عمر

بسْم الله الْرحْمن الْرحیمْدر زمان خلافت عمر ، جوانی به نزد او آمد و از مادرش شکایت کرد و ناله سر می داد که :- خدایا بین من و مادرم حکم کن .عمر از او پرسید :- مگر مادرت چه کرده است ؟ چرا درباره او شکایت می کنی ؟جوان پاسخ داد : مادرم نه ماه مرا در شکم خود پرورده و دو سال تمام نیز شیر داده . . اکنون که بزرگ شده ام و خوب و بد را تشخیص می دهم ، مرا طرد کرده و می گوید تو فرزند من نیستی ! حال آنکه او مادر من و من فرزند او هستم .عمر دستور داد زن را بیاورند . زن که فهمید علت احضارش چیست ، به همراه چهار برادرش و نیز چهل شاهد در محکمه حاضر شد .عمر از جوان خواست تا ادعایش را مطرح نماید .جوان گفته های خود را تکرار کرد و قسم یاد کرد که این زن مادر من است .عمر به زن گفت :- شما در جواب چه می گویید ؟زن پاسخ داد : خدا را شاهد می گیرم و به پیغمبر سوگند یاد می کنم که این پسر را نمی شناسم . او با چنین ادعایی می خواهد مرا در بین قبیله و خویشاوندانم بی آبرو سازد . من زنی از خاندان قریشم و تابحال شوهر نکرده ام و هنوز هم باکره ام .در چنین حالتی چگونه ممکن او فرزند من باشد ؟ !عمر پرسید : آیا شاهد داری ؟زن پاسخ داد : اینها همه گواهان و شهود من هستند .آن چهل نفر شهادت دادند که پسر دروغ می گوید و نیز گواهی دادند که این زن شوهر نکرده و هنوز هم باکره است .عمر دستور داد که پسر را زندانی کنند تا درباره شهود تحقیق شود . اگر گواهان راست گفته باشند ، پسر به عنوان مفتری مجازات گردد .ماءموران در حالی که پسر را به سوی زندان می بردند ، با حضرت علی (علیه السلام ) برخورد نمودند . پسر فریاد زد :- یا علی ! به دادم برس ، زیرا به من ظلم شده و شرح حال خود را بیان کرد . حضرت فرمود : او را نزد عمر برگردانید . چون بازگردانده شد ، عمر گفت : من دستور زندان داده بودم . برای چه او را آوردید ؟گفتند : علی (علیه السلام ) دستور داد برگردانید و ما از شما مکرر شنیده ایم که با دستور علی بن ابی طالب (علیه السلام ) مخالفت نکنید .در این وقت حضرت علی (علیه السلام ) وارد شد و دستور داد مادر جوان را احضار کنند . او را آوردند . آنگاه حضرت به پسر فرمود : ادعای خود را بیان کن .جوان دوباره تمام شرح حالش را بیان نمود .علی (علیه السلام ) رو به عمر کرد و گفت :- آیا مایلی من درباره این دو نفر قضاوت کنم ؟عمر گفت : سبحان الله ! چگونه مایل نباشم و حال آنکه از رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلم ) شنیده ام که فرمود :علی بن ابی طالب (علیه السلام ) از همه شما داناتر است .حضرت به زن فرمود : درباره ادعای خود شاهد داری ؟گفت : بلی ! چهل شاهد دارم که همگی حاضرند . در این وقت شاهدان جلو آمدند و مانند دفعه پیش گواهی دادند .علی (علیه السلام ) فرمود : طبق رضای خداوند حکم می کنم . همان حکمی که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم به من آموخته است .سپس به زن فرمود : آیا در کارهای خود سرپرست و صاحب اختیار داری ؟زن پاسخ داد : بلی !این چهار نفر برادران من هستند و در مورد من اختیار دارند . آنگاه حضرت به برادران زن فرمود :- آیا درباره خود و خواهرتان به من اجازه و اختیار می دهید ؟گفتند : بلی ! شما درباره ما صاحب اختیار هستید .حضرت فرمود : به شهادت خدای بزرگ و به شهادت تمامی مردم که در این وقت در مجلس حاضرند این زن را به عقد ازدواج این پسر در آورده ام و به مهریه چهارصد درهم وجه نقد که خود آن را می پردازم . (البته عقد صورت ظاهری داشت ) .سپس به قنبر فرمود : سریعا چهارصد درهم حاضر کن .قنبر چهارصد درهم آورد . حضرت تمام پولها را در دست جوان ریخت .فرمود : این پولها را بگیر و در دامان زنت بریز و دست او را بگیر و ببر و دیگر نزد ما بر نگرد مگر آنکه آثار عروسی در تو باشد ، یعنی غسل کرده برگردی .پسر از جای خود حرکت کرد و پولها را در دامن زن ریخت و گفت :- برخیز ! برویم .در این هنگام زن فریاد زد ((اءلنار ! اءلنار ! )) (آتش ! آتش ! )ای پسر عموی پیغمبر آیا می خواهی مرا همسر پسرم قرار دهی ؟ !به خدا قسم ! این جوان فرزند من است . برادرانم مرا به شخصی شوهر دادند که پدرش غلام آزاد شده ای بود . این پسر را من از او آورده ام . وقتی بچه بزرگ شد به من گفتند :- فرزند بودن او را انکار کن و من هم طبق دستور برادرانم چنین عملی را انجام دادم ولی اکنون اعتراف می کنم که او فرزند من است . دلم از مهر و علاقه او لبریز است .مادر دست پسر را گرفت و از محکمه بیرون رفتند .عمر گفت : ((واعمراه ، لولا علی لهلک عمر))- ((اگر علی نبود من هلاک شده بودم . ))(

بدینسان کیفر بی تفاوتی را در برابر ستمگر و ستمدیده مشخص ساخت

از حضرت امام صادق (علیه السلام ) نقل شده است که : در زمان خلافت امیرالمومنین علی (علیه السلام ) سه نفر را برای محاکمه و داوری به حضور آن حضرت آوردند ، جریان آنها به شرح زیر بود :مردی ، مرد دیگری را تعقیب می کرد ، تا او را بکشد ، و آن مرد از ترس جانش فرار می کرد ، سرانجام شخص ثالثی او را گرفت ، و تحویل آن شخص قاتل داد ، نفر چهارمی نیز این صحنه را تماشا می کرد ، ولی هیچگونه کمکی در ظاهر به قاتل انجام نداد ، سرانجام آن مرد ، مرد فراری را به قتل رسانید ! !علی (علیه السلام ) در مورد کیفر آنان دستور دادند :نفر اول را که قاتل بوده ، باید به قتل رسانند ، و نفر دوم را که باعث قتل شده ، و فراری را دستگیر کرده و به تحویل قاتل داده است ، باید به حبس ابد محکوم کرد ، تا تمام عمرش را در زندان سپری کند . و آن شخص ثالثی را که تماشاگر بوده ، و در برابر چشمان او ، مرد بی گناهی را به قتل رسانیده اند ، و وی هیچگونه دفاعی نکرده است ، باید چشمان او را از جایش بیرون آورده و نابینا کرد ! !و بدینسان کیفر بی تفاوتی را در برابر ستمگر و ستمدیده مشخص ساخت

بچه مربوط به همین زن است که دلش به حال او می سوزد

در حدیثی از امام باقر (علیه السلام ) می خوانیم که می فرمایند : در زمان حضرت علی دو نفر زن همزمان بچه ای را به دنیا آوردند ، جنس نوزادها ، یکی پسر و دیگری دختر بود .آن زنی که دختر زاییده بود ، پسر زن دیگر را برداشت ، و دختر نوزادش را به جای وی گذاشت و در نتیجه میان آن دو زن مرافعه ای پیش آمد و قرار شد علی (علیه السلام ) داوری کند .مولای متقیان در مسند قضاوت در قرار گرفته و زنان را به محاکمه کشانید ، ولی هیچکدام از آنان دست از پسر برنداشتند . و حضرت دستور داد : شیر مادران آن دو بچه را وزن کردند ، او را که شیرش سنگین تر بود ، پسر را به وی واگذار کرد ! (43) نظیر این جریان در مورد دو نفر کنیز پیش آمد ، که در زمان عمر اتفاق افتاد ، و او از قضاوت باز ماند ، و سرانجام امیرالمومنین علی (علیه السلام ) قضاوت آن دو را به عهده گرفت ، و برای رفع مخاصمه دستور دادند : اره ای بیاورند ، زنان گفتند : اره را چه کار دارید ؟ فرمودند : می خواهم بچه را دو نیم کنم ، و به هر کدام نصف او را بدهم ! ! آن زنی که در واقع مادر بچه بود گفت : بچه مال آن زن دیگری است ، من از ادعایم صرفنظر کردم .علی (علیه السلام ) فرمودند : بچه مربوط به همین زن است که دلش به حال او می سوزد ، و لذا بچه را به آن زن تحویل داد

ما را از قفلهای آسمان هفت گانه و کلیدهای آن آگاه کن ؛ از قبری که صاحبش را گردش داد مطلع ساز؛

بسْم الله الْرحْمن الْرحیمْقومی از یهودیان نزد خلیفه دوم آمدند و گفتند : ((آمدیم تا از تو مطالبی را بپرسیم ، اگر صحیح جواب دادی مسلمان می شویم و از تو متابعت می کنیم ؛ خلیفه گفت : هر چه می خواهید بپرسید ؟ گفتند : ما را از قفلهای آسمان هفت گانه و کلیدهای آن آگاه کن ؛ از قبری که صاحبش را گردش داد مطلع ساز؛ از کسی که قومش را انذار داد نه از جن بود و نه از انس خبر ده ، مکانی که آفتاب فقط یک بار بر آن تابید و دیگر بر آن نتابید نام ببر؛ از پنج جانداری که در رحم خلق نشدند آگاه کن ، از یک و دو و سه و چهار و پنج و شش و هفت و هشت و نه و ده و یازده و دوازده تا توضیحات لازم را بده )) .خلیفه سرش را به زیر انداخت و چشمان خود را باز کرد و گفت : از من مطالبی می پرسید که نمی دانم ولی پسر عموی پیامبر همه سیوالهای شما را جواب خواهد داد .پس کسی را فرستاد خدمت امیرالمومنین (علیه السلام ) و از او خواست بیاید و جواب سو الهای یهودیان را بده ؛ حضرت وقتی تشریف آوردند ، خلیفه گفت : ای اباالحسن ! این قوم یهود از من مسایلی را پرسیدند که برای هیچ یک از آنان پاسخی ندارم .آنان گفتند : اگر جواب صحیح را بگویی اسلام می آوریم ، حضرت به آنان فرمود : ای قوم یهود ! سیوالات را بپرسید ، آنان همان سیوالات را دوباره تکرار کردند و حضرت فرمود : غیر از اینها سیوالات دیگری ندارید ؟ عرض کردند : نه ای پدر حسن (علیه السلام ) و حسین (علیه السلام ) .حضرت فرمود : ((قفلهای آسمان هفتگانه شرک به خدا است و کلیدش گفتن ((لا اله الا الله ))؛ اما آن قبری که صاحبش را گردش داد ، ماهی بود که یونس را در هفت دریا سیر داد؛ آنکه قومش را انذار داد ، نه از جن بود و نه انس ، مورچه ای بود که با حضرت سلیمان بن داود صحبت کرد؛ آن مکانی که یک بار آفتاب بر آن تابید و دیگر نتابید دریا بود که خداوند حضرت موسی (علیه السلام ) را از آن نجات داد و فرعون و پیروانش را در آن غرق کرد (وقتی دریا شکافته شد آفتاب تابید و بعد از غرق شدن فرعونیان دریا به هم آمده و دیگر آفتاب بر آن نتابید)؛ آن پنج موجودی که در رجم خلق نشدند : حضرت آدم و حوا و عصای موسی و شتر صالح و گوسفندی که عوض حضرت اسماعیل ذبح و قربانی شد ، می باشند .اما جواب آن دوازده تا این است : یک ، خداست ؛ دو تا ، آدم و حوا می باشند؛ سه تا ، جبرییل و میکاییل و اسرافیل است ؛ چهار تا ، تورات و انجیل و زبور و قرآن است ؛ پنج تا ، پنج نماز واجب شبانه روزی می باشند؛ شش ، آن کلام خداست که آسمان و زمینرا در شش روز خلق کرد؛ هفت ، هشت ، قول خداست که می فرماید : ((و یحمل عرش ربک فوقهم یومیذ ثمانیه )) : ((عرش پروردگار تو را بر فراز ایشان در آن روز هشت تن در بر دارند . ))(45)؛ نه ، آن آیات و معجزات بود که موسی بن عمران داشت . اما ده ، آن قول خداست : ((وواعدنا موسی ثلاثین لیله و اءتممناها بعشر)) : ((و وعده کردیم با موسی سی شب و تکیل آن به ده کردیم . ))(46) اما ، یازده قول حضرت یوسف (علیه السلام ) است که به پدرش عرض کرد : ((انی راءیت اءحد عشر کوکبا)) : ((ای پدر به خواب ، یازده ستاره را دیدم ))(47)؛ اما دوازده ، آن کلام حق است به حضرت موسی (علیه السلام ) : ((اضرب بعصاک الحجر فانفجرت منه اثنتا عشره عینا)) : ((ای موسی با عصایت بر سنگ بزن ، پس دوازده چشمه آب از آن ظاهر شد . ))(48)یهودیان از جواب سیوالاتشان خوشحال شدند و عرض کردند : ما شهادت می دهیم که خدا یکی است و پیامبر فرستاده خداست و تو پسر عموی رسول خدا می باشی ؛ سپس رو به خلیفه کردند و گفتند : ما شهادت می دهیم که علی (علیه السلام ) برادر رسول خداست و به این مقام امامت سزاوار است ، و همگی اسلام آوردند